به گزارش مرجع وبلاگی دلگان؛
کودکان در سالهای آغازین زندگی مرز واقعیت و تخیل را نمی دانند و تخیلات خود را به صورت واقعی بیان می کنند.این رفتار به هیچ وجه دروغ گویی به حساب نمی آید اما در سالهای بعد ممکن است به دلایلی عمداً دروغ بگویند و کم کم به این کار ناپسند عادت کنند.
دروغ گو شدن بچه ها ریشه هایی دارد که با برطرف کردن آنها کودک انگیزه خود را برای دروغ گفتن از دست می دهد:
1-طبیعی است که وقتی به اندازه کافی به فرزندمان محبت و توجه نکنیم یا با از راه رسیدن فرزند دوم، دیگر او را به حساب نیاوریم او هم با یک دروغ شاخدار توجه همه را به سوی خودش جلب کند.
2-چشم در چشم کودک می دوزیم و با عصبانیت می پرسیم: کار تو بود؟ باز هم طبیعی است برای اینکه تنبیه و سرزنش نشود به شما دروغ بگوید.
3-او در تمام طول روز آنگونه که شما خواسته اید عمل نکرده است. بنابراین اگر او را بازجویی کنید او را وادار به دروغ گویی کرده اید و اگر اصرار کنید او پیاپی دروغ خواهد گفت.
4-گاهی او با دروغ هایش خبر از نیازهای بر آورده نشده خودش می دهد. باید پیش از اینکه کودک به دروغ گویی روی بیاورد نیازهای اساسی او را شناسایی و برطرف کنیم.
5-وقتی کودک با هر اشتباه با توهین و تنبیه غیر منصفانه مواجه شود به دروغ متوسل می شود تا خودش را تبرئه نماید. پس باید به او اطمینان داد با صداقت و راستگویی نه تنها چیزی از
احترام و محبت اطرافیان به او کم نمی شود بلکه آنها او را به خاطر صداقتش او را ستایش خواهند کرد. بنابراین وقتی کودک صادقانه به اشتباهش اعتراف می کند بجای سرزنش کردن، در صورت امکان از اشتباه او چشم پوشی کنید اما اگر لازم است تنبیه شود به او بگویید که به صداقت و راستگویی او افتخار می کنید اما باید مسئولیت اشتباهش را بپذیرد.
یادمان باشد:
رفتار والدین و مربیان اولین و مهمترین الگوی کودکان است. آنها صداقت را از الگوی خود می آموزند.
پیروز باشید
سید مهدی خدایی
رسانه آموزشی نمره بهتر
